Das Troyka in Georgië - Dag 5

De volgende dag vonden we redelijk probleemloos in het bus/metrostation Didube het busje dat naar Kazbegi zou rijden. Familiair genoeg bleek het busje ooit aan Moeremans Dakwerken uit Vilvoorde toebehoord te hebben. Waarschijnlijk had het na jaren dienst wel gedroomd van een mooier pensioen dan nog tot het einde der tijden rond te hossen door de Georgische bergen.
Moeremans Dakwerken zou eigenlijk om 11 uur vertrekken, wat ons heel mooi uit kwam, aangezien we iets na 10 uur in het busstation waren gearriveerd. We gingen dus op het gemak nog wat proviand inslaan en kregen 5 minuutjes voor vertrektijd bezoek van de “dispatcher” van het busstation, die blijkbaar verantwoordelijk was voor de financiële regelingen en eerst vlijtig onze 30 lari inde om ons dan mee te delen dat Dakwerken Moeremans geannuleerd werd en dat we mochten plaatsnemen in een ander busje, dat ons twee uur later naar Kazbegi zou brengen. Het andere busje had duidelijk ook de fleur van zijn leven al een tijdje achter zich liggen en sinds het ons vlotjes door de bergen hotsebotste kan ik stellig beweren dat je niet te veel moet geloven van de carglass-horrorverhalen over een sterretje groter dan een euromuntstuk dat meteen in een barst kan veranderen en dat een barst heel gevaarlijk is en blablabla. Had je de barsten in de voorruit van ons busje met euromuntjes moeten bedekken, dan had je met de opbrengst alle bedelaars uit Didube op een voedzame maaltijd kunnen trakteren.
De voorruit bleek tijdens de rit ook wel de minste van de zorgen van de chauffeur te zijn; onderweg stopte hij een paar keer om de motorkap te openen en hij keek ook regelmatig zorgelijk door de zijruit naar de achterkant van de auto. Zijn blik voorspelde dat het busje elk moment de geest kon geven, maar uiteindelijk bleef het wel lustig door de bergen bollen aan een tempo dat ik liever niet te vaak door de snelheidsmeter bevestigd zag. Aangezien de bergweg een aaneenschakeling van haarspeldbochten was, en er aan de kant van de weg toch wel 2 meter sneeuw lag, was het zicht vrij beperkt. Ik juichte dan ook niet toe dat de chauffeur tijdens het rijden luidkeels door zijn gsm brulde, aan de lopende band sigaretten rookte en bij elke kerk twee kruistekens maakte, maar bon, wij westerlingen zijn blijkbaar echt niets gewend en Georgische mannen kunnen duidelijk meer dan één iets met een keer doen. Ze kunnen zelfs met een auto die naar onze normen elk moment uit elkaar dreigt te vallen nog steeds een andere auto met motorpech opslepen op een steile bergwegel die meer uit putten dan asfalt bestaat.
Hoe langer we over de Georgische bergwegels scheurden, hoe adembenemender en witter het landschap werd en na een plaspauze waarbij ik ongeveer een halve meter in de sneeuw wegzakte, werd het me meer en meer duidelijk dat het misschien toch niet zo´n goede keuze was geweest om alleen een regenjas mee te doen, “want in Georgië is het in april toch al snikheet”.
Na een kleine drie uur snorren, belandden we uiteindelijk in Kazbegi, ons einddoel.
Kazbegi is een dorp waar men de geschiedenis graag overzichtelijk houdt. Het werd een aantal eeuwen geleden gesticht door de nobele familie Kazi Beg, er woonde ooit een schrijver die in heel Georgië wereldberoemd is en die heette Alexander Kazbegi en net buiten het dorp is er een hoge berg die ´s zomers nogal wat toeristen trekt, en die heet de berg Kazbegi. Maar er schuilt ook nog een gevaarlijke adder onder het gras, want het bier met de merknaam Kazbegi, dat je in heel Georgië kunt krijgen, is niet verkrijgbaar in het gelijknamige dorp, want daar vinden ze het niet lekker, ze drinken er blijkbaar liever Natakhtari, want dat is veel veel beter. De vrouw in het buurtwinkeltje waar we gingen vragen of ze er Kazbegibier hadden, leek bijna beledigd dat we haar er durfden van te verdenken zoiets te willen verkopen.
Maar bon, ik dwaal af. We arriveerden dus in Kazbegi en toen we ongeveer een halve seconde uit het busje waren gestapt, werden we aangeklampt door Marina, de uitbaatster van de plaatselijke kleerwinkel ter grootte van 2 strandcabines, waar de laatste nieuwe mode van het jaar 1966 verkocht wordt. Marina ontpopte zich meteen tot de businesswoman van het gehucht, want ze bleek ook nog bedden te verhuren in een huis dat heel erg dicht bij was en haar prijs was redelijk en we waren de eerste toeristen van dit jaar en ze ging heel erg vereerd zijn als we bij haar wilden logeren etc etc. Dus beslisten we om meteen toe te happen, kwestie van niet dood te vriezen in onze regenjasjes. Achteraf beschouwd bleek Marina´s homestay zowat het verste huis van het dorp te zijn, maar het was er warm en ze had een douche en zelfs nog een muts en twee paar handschoenen te leen. We riepen haar prompt uit tot vriendin van Nele.
´s Avonds maakten we nog een tochtje door een sneeuwerig en barkoud Kazbegi, dat het soort dorp bleek te zijn waar meer koeien op straat lopen dan mensen. We passeerden langs alles wat volgens de Lonely planet bezienswaardig was in het dorp, namelijk het Alpinistenmuseum, dat gesloten bleek, de lokale kerk, die gesloten bleek en het museum over Alexander Kazbegi, dat voor de verandering ook gesloten bleek.
Marina bezorgde ons ook avondeten: ei met worst en brood en confituur en 2 soorten slaatjes. En ze was best wel vriendelijk en we konden op tv volgen dat de protesten nog steeds door gingen, wat we eigenlijk heel spannend vonden. Een half uur nadat ze ons ei had gebakken gingen wij naar de keuken om de vaat weg te brengen en zetten daar in één trek ook het gasvuur uit. Toen we aan Marina meldden dat we het gas hadden uitgezet omdat het nog aan stond, schoot ze in de lach * hahaha, die buitenlanders toch * en zei ze dat dat eigenlijk niet nodig was, want aangezien er ooit één of andere belangrijke patriarch in Kazbegi had gewoond en de gaslijn Georgië-Armenië door Kazbegi loopt, is het gas in Kazbegi gratis.
Wij hadden het gas eigenlijk eerder uitgezet voor de veiligheid dan uit financiële overwegingen. Maar bon, achteraf beschouwd waren waarschijnlijk ook de tv en het water gratis in Kazbegi, want ook daar werd fulltime gebruik van gemaakt. Ook de verwarming bleef de hele nacht volop branden.
In onze kamer kraakten we voor het slapengaan nog een tweeliterfles Natakhtari, waarop aangegeven stond dat het bier 12 graden was, maar ze waren zeker een komma vergeten, want zo´n flauw spul... Jakkie! Er zal wel een diepgaande vete schuilen achter het feit dat ze in Kazbegi geen Kazbegibier willen verkopen, want het smaakt ongeveer 1 000 000 keer beter.