Das Troyka in Georgië - Dag 4

De volgende morgen beslisten we om een soort Bokrijkachtig museum te gaan bezoeken dat Jutta bij haar vorige reis al had gezien en wel de moeite vond. Toen we echter uit het metrostation stapten waar we onze marshroetka richting museum moesten vinden, bleken we midden in een betoging van de oppositie terechtgekomen en aangezien het heden altijd interessanter is dan het verleden, beslisten we om Bokrijk eventjes te laten voor wat het was en de troep te volgen naar het parlement, waar ze met andere oppositiepartijen gingen samenkomen om te protesteren. Onderweg praatten we een beetje met de mensen. Het bleek dat ze absoluut niet meer content waren over president Saakasjvili, grotendeels om de Zuid-Ossetië-kwestie, waar hij effectief wel serieuze brokken heeft gemaakt en verder ook nog omdat de levensstandaard in Georgië vrij slecht is, waarvan ik me afvraag of dat de schuld is van Saakasjvili of gewoon van de geschiedenis van communisme etc. Maar bon, ze wilden met hun protest dus zijn ontslag eisen.
Toen we vertrokken aan Maryanishvili, het metrostation waar verzameld werd, hadden we nog het idee dat het om een kleinschalig protestje ging, maar hoe dichter we bij het parlement kwamen, hoe meer bleek dat we ons schromelijk vergist hadden. Bij het parlement was het een drukte van belang, er waren cameraploegen alom en het was dringen om een beetje door de massa te komen. Gelukkig bleef alles wel vrij rustig: sommige toespraken werden geapprecieerd en op applaus onthaald, andere sprekers waren blijkbaar minder populair en kregen fluitconcerten. Maar de sfeer was niet grimmig en er werd ook bijna geen alcohol geconsumeerd, wat altijd belangrijk is voor het behoud van de peis en vree.
Al bij al was het voor ons heel interessant.
´s Avonds hoorden we op het nieuws dat er blijkbaar 70 000 mensen hadden deelgenomen aan de betoging, wat mij op het eerste zicht wel wat overdreven leek, maar bon, ik heb dan ook geen ervaring met dergelijke schattingen, het waren er in elk geval veel.
En toen we terug bij onze familie kwamen had Vasha zijn eigen Chinkali gemaakt om ons te bewijzen dat die van de dag ervoor in het restaurant in Mtskheta eigenlijk niet zo lekker waren en ik proefde eigenlijk maar weinig verschil, maar we hebben toch alledrie lustig geslurpt en gemorst en gezegd dat het de allerbeste Chinkali´s van de hele wereld waren. En verder werd er weer geklonken op de hele wereld en vooral ook op Pavlik, de enige van ons Russisch klasje die niet mee was op de toer door Georgië en toen er voldoende geklonken was om niet meer te weten wanneer je jezelf onsterfelijk belachelijk maakt, leerden ze ons ook nog Lesginka dansen; een soort nationale dans die er heel mooi en elegant uitziet als hij wordt uitgevoerd door een Georgiër. En daarna werd er afscheid genomen alsof we de volgende dag op wereldreis zouden vertrekken, terwijl we toch gewoon naar een gehucht op 3 uur afstand zouden gaan.