Das Troyka in Georgië - Dag 9
Door: Adelheid
18 April 2009 | Georgië, Tbilisi
Voor de laatste dag hadden we voor ´s morgens een bezoek aan een schooltje gepland, aangezien Nele en ik daar altijd wel in geïnteresseerd zijn en ´s middags wilden we nog wat inkopen doen en een laatste keer naar de banya gaan.
Het bezoek aan het schooltje werd een groot succes. Toevallig bleek er die dag net een soort schoolfeest met optredens door de tweedejaartjes door te gaan om de dag van het boek te vieren, en alhoewel we daar compleet onaangekondigd kwamen binnengewaaid, kregen we meteen een plaatsje op de ererij en een woord van dank in de speech van de directeur. Na het optreden met volksdans en zang en heel veel glunderende kindergezichtjes kregen we ook nog een bos bloemen overhandigd en gelukkig hadden we toevallig nog een grote plak chocolade bij die dus werd geschonken aan de kindjes die zo´n mooie show hadden verzorgd.
Daarna werden we nog op audiëntie bij de directeur gevraagd, die ons nog wat uitleg gaf over de schoolsituatie; dat er bijvoorbeeld zodanig veel leerlingen zijn dat ze in twee shifts moeten lesgeven en dat de accomodatie op school slecht is en de leerkrachten onderbetaald. En toen we uiteindelijk weer buiten stonden, met onze bloemen en supermooie herinneringen kon ik alleen maar denken dat wij, westerlingen, met al onze civilisatie en heel de reutemeteut nog heel wat kunnen leren op het vlak van gastvrijheid.
En ´s middags gingen we weer relaxen in de banya en nog eens rondkijken bij de betoging voor het parlement (waar intussen niet veel veranderd was; er was wel minder volk, maar blijkbaar stond het volk nu op 3 verschillende locaties) en daarna zochten we nog een fotowinkel waar we wat foto´s van Luka lieten inkaderen. Toen we die ´s avonds als afscheid en als bedankje aan de moeder des huizes overhandigden, was die helemaal door het dolle heen en de foto´s werden langdurig bewonderd en gekoesterd.
Nadien werd er weer langdurig getoost en uiteindelijk ook afscheid genomen, wat al een klein beetje moeilijk was, aangezien we ons intussen toch al wat deel van de familie voelden.
Het bezoek aan het schooltje werd een groot succes. Toevallig bleek er die dag net een soort schoolfeest met optredens door de tweedejaartjes door te gaan om de dag van het boek te vieren, en alhoewel we daar compleet onaangekondigd kwamen binnengewaaid, kregen we meteen een plaatsje op de ererij en een woord van dank in de speech van de directeur. Na het optreden met volksdans en zang en heel veel glunderende kindergezichtjes kregen we ook nog een bos bloemen overhandigd en gelukkig hadden we toevallig nog een grote plak chocolade bij die dus werd geschonken aan de kindjes die zo´n mooie show hadden verzorgd.
Daarna werden we nog op audiëntie bij de directeur gevraagd, die ons nog wat uitleg gaf over de schoolsituatie; dat er bijvoorbeeld zodanig veel leerlingen zijn dat ze in twee shifts moeten lesgeven en dat de accomodatie op school slecht is en de leerkrachten onderbetaald. En toen we uiteindelijk weer buiten stonden, met onze bloemen en supermooie herinneringen kon ik alleen maar denken dat wij, westerlingen, met al onze civilisatie en heel de reutemeteut nog heel wat kunnen leren op het vlak van gastvrijheid.
En ´s middags gingen we weer relaxen in de banya en nog eens rondkijken bij de betoging voor het parlement (waar intussen niet veel veranderd was; er was wel minder volk, maar blijkbaar stond het volk nu op 3 verschillende locaties) en daarna zochten we nog een fotowinkel waar we wat foto´s van Luka lieten inkaderen. Toen we die ´s avonds als afscheid en als bedankje aan de moeder des huizes overhandigden, was die helemaal door het dolle heen en de foto´s werden langdurig bewonderd en gekoesterd.
Nadien werd er weer langdurig getoost en uiteindelijk ook afscheid genomen, wat al een klein beetje moeilijk was, aangezien we ons intussen toch al wat deel van de familie voelden.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
