Das Troyka in Georgië - Dag 3

Dag drie begon nogal nat, want onze badkamer bleek helemaal onder water te staan. Wij vonden niet meteen wat het probleem was, maar toen Vasha arriveerde zag hij direct wat er aan de hand was. Iemand van ons was blijkbaar zo snood geweest om het deksel van de wc-pot helemaal dicht te doen en daardoor kon de lekkende leiding niet meer in de wc-pot druppen en jah, dat komt er van! En inderdaad, sinds we de wc-pot op een kier lieten staan, was het lekkageprobleem opgelost. Je moet het maar weten natuurlijk.
Nadat het toiletmysterie was opgelost, vertrokken we naar Mtskheta, een stadje waar de Georgiërs heel trots op zijn. Uiteindelijk bleek er niet zo heel erg veel te zien; 3 kerken en een burcht waar bijna niets van over bleef. Één van de kerken was blijkbaar opgedragen aan één of andere patriarch met een grijze baard die ons op foto vooral aan een klein aapje deed denken. Buiten het kloosterdomein kon je bloemen kopen, die je dan op zijn graf mocht gaan leggen. Je kon trouwens ook flesjes zonnebloemolie als grafgift achterlaten en mijn kritische geest bedacht dat die flesjes waarschijnlijk aan het eind van de dag weer gewoon in de kloostershop werden gezet om de volgende dag weer te verkopen. Maar misschien ben ik wel te kritisch en klopt dat niet. Excuseert voor de zondige gedachten.
Maar het was wel een fijne uitstap, heel op het gemak en relaxed en zo. En het zonnetje deed ook erg zijn best.
´s Middags aten we voor het eerst Chinkali, een typisch Georgisch gerecht dat het best te omschrijven is als een soort reusachtige ravioli´s. Het restaurantje waar we die verorberden bleek nogal onhandig uitgerust, want het toilet was een straat verder en ook de keuken was blijkbaar op een locatie waarvoor je naar buiten moest.
Chinkali´s zijn nogal moeilijk te eten voor een niet-chinkalikenner. Je moet de deegzak namelijk met twee handen vasthouden, er bovenaan een stukje uit bijten en er dan op duwen zodat je het vocht van vanbinnen kunt opslurpen (liefst met een duidelijk slurpgeluid, dat hoort erbij). Maar als je dat niet gewoon bent duw je nogal rap te hard op dat deeg waardoor het scheurt en het vocht in je mouwen of langs je kin loopt. Dat was bij mij nogal fanatiek het geval.
Persoonlijk ben ik niet zo heel erg zot van die Chinkali, eerst en vooral omdat je er totaal van plakt, maar ten tweede omdat er geen groentjes bij komen kijken en enkel vlees en pasta, dat is niet zo mijn ding. Maar blijkbaar heeft het toch bepaalde charmes, want Nele en Jutta waren er behoorlijk dolletjes op. En Vasha en Hamlet deden ook erg hun best, alhoewel Vasha maar bleef herhalen dat zijn eigen Chinkali´s natuurlijk heel veel beter waren.
En ´s avonds stond er dus nog een bezoekje aan het Zwanenmeer op het programma en dat was natuurlijk prachtig; het communisme heeft ook goede overblijfsels! Alleen was niet iedereen in het publiek er zich van bewust dat het niet de bedoeling is dat je zit te praten of zelfs roepen tijdens een balletopvoering. Ofwel hadden we toevallig familie van onze vliegtuighooligans achter ons zitten.
Op aanraden van Vasha hadden we gepland om de volgende dag een vierdaagse naar de bergen te plannen. Onze bestemming zou Svaneti worden, een gehucht dat zowel door Vasha als ook door Kiril werd bejubeld als het paradijs op aard, met de prachtigste bergen, de groenste dalen, de fruitigste bomen en de vriendelijkste mensen. Bovendien hadden ze er familie wonen die ons met open armen ging ontvangen.
Wij zagen zo´n berguitstap wel zitten. Alleen vonden we het een beetje spijtig dat de rit naar daar 8 uur zou duren; als je maar 10 dagen in een land bent, is het wel spijtig om eigenlijk twee volle dagen in een bus te spenderen.
Toen we echter ´s avonds na het ballet - en na 22 uur - aan Vasha vroegen hoe laat we de volgende dag de bus moesten nemen, bleek dat hij nog naar zijn familie moest bellen om te vragen hoe laat de bussen naar daar uit Tbilisi vertrokken. En om te melden dat we daar met 5 twee nachten kwamen logeren. Hij dacht wel dat de bus om 5 uur vertrok, maar dat ging hij nog eens checken. Hij was er plots ook niet meer zo zeker van dat de bus er 8 uur over deed, het konden er achteraf beschouwd ook 11 zijn.
Wij waren tot dan toe in de waan geweest dat alles min of meer geregeld waren en vielen dan ook compleet uit de lucht. We vroegen hem wat er zou gebeuren als de marshroetka naar Svaneti plots al vol zou blijken te zitten als we daar ´s morgens om 5 uur kwamen aangeslaapwandeld, maar Vasha zei dat dat geen probleem was, want dan konden we nog altijd de trein nemen (voor een uur of 5) naar een gehucht van waaruit het maar acht uur meer bussen was naar Svaneti.
Slik.
13 uur tjolen zagen we echt niet zitten. Echt niet. Vooral niet meer toen we in de metro na een vluchtige blik in de Lonely planet ontdekten dat er ook mooie bergen waren in Kazbegi en dat lag op minder dan 3 uur rijden van Tbilisi.
En zo werden tussen 2 metrostations in de plannen compleet omgegooid en beslisten we om 3 dagen naar Kazbegi te trekken in plaats van naar Svaneti. Liefst ook gewoon in ons eentje, omdat we dan weer even konden ontsnappen aan alle heel goed bedoelde, maar soms toch een beetje vervelende bezorgdheid. Om aan alle bezorgdheid meteen de kop in te drukken, planden we dat Nele een goede vriendin had in Kazbegi, en dat we haar gingen bezoeken. Dat klopte niet helemaal, maar bon, ze heeft wel verre kennissen in een ander gehucht in Georgië, dus het had gekund.
Kwestie van de plannen toch een klein beetje te kunnen voorbereiden, werden ze ook een dag uitgesteld.