Das Troyka in Georgië - Dag 2

Op dag twee in Georgië werd ik om 4 uur al gewekt door een haan die blijkbaar heel Tbilisi en omgeving wilde duidelijk maken dat de morgenstond heel veel goud in de mond heeft. Mabon, we hebben ons niet laten kennen en uiteindelijk was het toch al een stuk in de ochtend tegen dat we min of meer uitgerust opstonden.
Naar de banya gaan bleek uiteindelijk makkelijker gezegd dan gedaan, want met al ons enthousiasme waren we toch eventjes vergeten dat we de weg niet kenden en ook geen Georgisch konden lezen. En om nu Vasha te gaan opbellen om uitleg te vragen; daar waren we toch wat te stoer voor.
Uiteindelijk namen we dus á l´improviste de marshroetka (minibus) waarvan we vermoedden dat die naar het centrum reed en bleven er op zitten tot die een uur later nog altijd niet in het centrum was gepasseerd maar wel zijn terminus had bereikt. Na wat rondvragen in het Russisch (wat de meeste mensen hier gelukkig wel kennen, Engels daarentegen is hier absoluut geen lingua franca) werden we uiteindelijk doorverwezen naar een marshroetka die wel in het centrum passeerde en de chauffeur was zelfs zo sympathiek om ons extra te verwittigen en spontaan te stoppen op het centrale plein. De meeste Georgiërs bleken trouwens heel vriendelijk te zijn in tegenstelling tot dat stel van op het vliegtuig en als we op het einde van een gesprek vol enthousiasme ons enige woordje Georgisch - madloba, of ook wel dankuwel – zeiden, brak over het algemeen een brede glimlach van oor tot oor door bij iedereen die ons dat ten berde had horen brengen.
Voor we naar de banya gingen, passeerden we eerst nog eens aan de opera. De dag erna werd namelijk Het zwanenmeer opgevoerd en we wilden graag proberen om ticketjes te kopen. Het operagebouw bleek echter potdicht en pas na de Rustaveli Avenue 4 keer half af te lopen, en aan een tiental mensen te vragen waar het loket van het operagebouw was, werden we uiteindelijk doorverwezen naar het loket van het ballet. Het vriendelijke oma´tje dat daar achter de kassa zat, wist ons het blijkbaar goed bewaarde geheim te vertellen dat je in een obscuur gangetje in de tuin van het operagebouw tickets voor de opera kon bemachtigen. En inderdaad, even speurwerk in de tuin leidde ons tot bij een ander vriendelijk bomma´tje dat ons 5 goede tickets aansmeerde. In Rusland dacht ik altijd dat de mensen hun winkel/loket/kassa met opzet zo ver mogelijk wegstopten en zo slecht mogelijk afficheerden om vooral geen last te hebben van klanten, maar in Georgië zijn ze wel vriendelijk. Waaruit ik concludeer dat na decennia communisme het verband misschien gewoon nog niet duidelijk is geworden tussen een goede verkoop en ervoor zorgen dat mensen ook vinden waar je iets kunt kopen.
Tussen het zoeken door kochten we ook nog enkele Georgische specialiteiten, namelijk de lokale Snickers, een touw met daaraan okkernoten, omgeven door een soort gelatineachtige bruine substantie (niet slecht) en iets wat eruit zag als perkament en bleek te bestaan uit gedroogde vruchten (heel lekker).
Na al dat ronddretsen was de banya een voltreffer: er waren gemeenschappelijke douches uit een natuurlijke warmwaterbron die naar zwavel stonk en dus waarschijnlijk ongelooflijk gezond is, dat wilden we toch graag geloven. Je kon er verder ook nog massages en scrub krijgen en er was een sauna. Na een goed uur onder de douches en in de sauna, waagden we ons aan een scrub en die bleek te worden uitgevoerd door madammekes in onderbroek. Alhoewel we ´s morgens nog maar ons leven hadden gewaagd onder ons waterkokerdouchesystemen, leken we toch gore vuillakken te zijn, want die madammekes scrubden hele stukken grijs vel van ons af. Alhoewel het een klein beetje de vraag was wiens grijs vel je nadien op je had liggen, aangezien ze telkens dezelfde handschoen gebruikten en het leek er niet op dat er bijzonder veel uitgespoeld werd. Maar behalve dat ik de scrub dus niet zou aanraden aan mensen met smetvrees, moet ik toch zeggen dat het een aanrader was, want erna voelde ik me als herboren.
Na de banya trokken we geheel blinkend en proper terug naar onze Georgische familie, waar we weer werden vergast op lokale specialiteiten en 3 kruiken wijn en ontelbare toosts later vertrokken we weer naar ons Samantha. En gelukkig is Hamlet een strikte BOB, want onderweg werden we door de Georgische flikken aan de kant geroepen en terwijl Nele haar hik en Jutta haar slappe lach probeerde in te houden, zag ik een niet zo welomlijnde Hamlet ongeveer een halve seconde blazen in iets ter grootte van een sleutelhanger en aangezien er een groen lichtje ging branden, mochten we doorrijden. Alhoewel de hele scène voor mij persoonlijk nogal in wazig sferen afspeelde, zag er toch allemaal een beetje belachelijk uit: zo´n klein testding en zo´n miniem zuchtje adem. :-) Had Hamlet wel rood getekend, dan ging dat volgens Vasha ook niet zo´n probleem zijn, want dan had hij gewoon een boete moeten betalen, waarna hij weer doodleuk zou mogen verderrijden.
Georgiërs... Ik begon ze al heel erg te appreciëren, maar er zitten toch soms een paar vijzen los.