Das Troyka in Georgië - Dag 1

En toen begon het plots weer te kriebelen om in Oost-Europa op avontuur te gaan... En aangezien Georgië wel spannend klonk, hadden mijn klasgenootjes-uit-de-Russische-les-annex-vriendinnen Nele en Jutta niet veel overredingskracht nodig om me over de streep te trekken.
In het begin van de paasvakantie vertrokken we met de trein uit Oostende naar Zaventem, om van daaruit over Oostende naar Londen te vliegen en 5 uur later in het vliegtuig te horen dat we weer over Oostende passeerden. Het leek de processie van Echternach wel, maar uiteindelijk zetten we koers richting Yerevan en na een laatste tussenstop naar Tbilisi.
Toen we in Tbilisi arriveerden waren we al 15 uur onderweg en dus doodmoe van het tjolen en ook al half gefrustreerd door irritante Georgiërs die veel te veel gezopen hadden en trammelant maakten en vooral niet op hun plaats wilden blijven zitten tijdens de landing. Mijn beeld van de Georgische natie werd er niet bepaald rooskleurig door.
In de aankomsthal werden we echter verwelkomd door Vasha en Hamlet, vrienden van Jutta, die heel vriendelijk en niet irritant leken. Aangezien wij eerst en vooral nood hadden aan een inhaalmanoevre op slaapvlak, voerden Hamlet en Vasha ons in hun Lada´tje naar het appartement waar wij de volgende 10 dagen zouden logeren. Het Lada´tje in kwestie barstte bijna uit zijn voegen, klonk als een grasmaaier en leek elk moment zijn laatste adem te kunnen uitblazen. Tegen alle verwachtingen in arriveerden we echter gezond en wel en zonder panne aan onze uitvalsbasis voor de volgende tien dagen.
Het appartementsgebouw in kwestie bleek Samantha Fox te heten, iets wat Samantha Fox waarschijnlijk niet flatterend vindt. Had het gebouw in België gestaan, dan was het ongetwijfeld al gesloopt geweest in de tijd dat Samantha Fox nog in de bloemkool zat. Nog even hoopten we erop dat de echte schoonheid ook hier binnenin zat, maar neen, het flatje waar we zouden gaan logeren bleek binnenin minstens even erbarmelijk als aan de buitenkant. Naar aloude communistische gewoonte blonk het ook uit qua onpraktischheid; ik blijf me altijd afvragen waar die architecten het vandaan halen om ervoor te zorgen dat er in de hele flat maar 2 kamers met direct daglicht zijn. De badkamer leek ook half op instorten te staan: er was wel een toilet, maar om te kunnen doorspoelen moest je eerst het deksel van de toiletpot openmaken en dan in het water zitten vissen naar de stop om die eruit te trekken; de helft van de tegels was verdwenen en aan de muur hing een roestig rekje waar je waarschijnlijk al tetanus kon van oplopen door er alleen nog maar naar te kijken.
Maar bon, voor reislogies vallen we echt niet moeilijk, en als je een avontuurlijke reis wil, dan hoort daar ook avontuurlijk logement bij. Alhoewel ik het persoonlijk wel een beetje heel erg avontuurlijk vond dat er om warm water te krijgen in de douche een soort waterkoker geïnstalleerd was tussen de waterleiding en de sproeikop. Om te douchen moest je dus eerst de schakelaar op groen zetten nadat je de kraan had opengedraaid en daarna moest je weer omswitchen naar rood nog voor je de kraan dichtdraaide. Het switchen van de schakelaar ging over het algemeen gepaard met een knetterend geluidje of een kleine vonk. Ik meende mij uit lang vervlogen lessen technologie te herinneren dat schakelaars dat beter niet doen en dat je sowieso beter geen elektrische apparaten aanraakt als je nat bent. Heel geruststellend vond ik dit dus niet, maar Vasha zei dat alles prima in orde was en aangezien de andere optie bestond uit een ijskoude douche (met dat ding ertussen was het water maar een beetje koud meer) en een mens zelfs qua veiligheidsgevoel erg flexibel is, gaf ik ook ik mij over aan de geneugten van de waterkokerdouche.
Ondanks de tekortkomingen was het appartement trouwens wel kraaknet (met dank aan Vasha die daar blijkbaar de grote kuis had gedaan) en het had ook 3 bedjes en dat was op een goeie klets water na eigenlijk het enige waar we na de reis echt nood aan hadden.
Na een paar uur slaap kwamen Vasha en Hamlet ons weer ophalen en reden we naar hun huis. Daar maakten we kennis met Kiril en Anniko, de ouders van Hamlet en Vasha. Anniko legde ons meteen in de watten met een aantal Georgische schotels en vers gebakken brood. Ze bleek ook met een niet eens erg verborgen agenda te zitten; het bezoek van drie westerse meiden vond ze vooral interessant voor haar 3 single zoons. We beslisten prompt om die agenda niet te veel aan te wakkeren, alhoewel we toch de rest van de tien dagen heel wat afgelachen hebben telkens we met de jongens toevallig langs een bruidswinkel passeerden. :-) In het Nederlands natuurlijk.
Na een voedzame Georgische maaltijd waren we genoeg aangesterkt om naar Tbilisi te trekken onder de hoede van Vasha en Hamlet. We bezochten het centrum van Tbilisi, waar je zoals in ongeveer alle Oost-Europese steden vrij snel door bent. In de Rustaveli Avenue, de hoofdstraat, zijn wel een aantal grote gebouwen te zien, zoals het operagebouw en het parlement en het oude stadscentrum is best wel mooi. Maar je krijgt er zeker niet het gevoel dat je in een grootstad bent: vanaf het moment dat je afwijkt van de hoofdbanen, lijk je je in een dorp te bevinden, met kleine kneuterige houten huisjes waar de was uithangt.
Tijdens het bezoek aan Tbilisi waren Hamlet en vooral ook Vasha, die vrij goed Duits spreekt, erg bezorgd over ons en heel beschermend, iets wat ons, vrijgevochten westerse girls, al rap toch een klein beetje op de heupen ging en de agenda van hun moeder in gedachten planden we maar meteen om de dag erna een bezoekje aan de banya/sauna te gaan brengen, zodat we toch al even onder de beschermende vleugels vandaan kunnen. Kwestie van ons standpunt al subtiel duidelijk te maken. :-) En ook om het een beetje te laten vooruitgaan, want man man man, in Georgië verloopt alles behalve het openbaar vervoer traaaaaaaag, niet te doen. In vergelijking met Vasha en Hamlet leken wij wel snelheidsduivels die door de straten raceten!
´s Avonds gingen we weer eten bij Anniko en Kiril en maakten we ook kennis met de oudste zoon van het gezin, die – kwestie van het eenvoudig te houden - Georgi heet (zo heten trouwens ongeveer alle oudste zoons in Georgië; ik probeer me dan voor te stellen dat de helft van de mannen in België Belgi zou heten :-D ), zijn vrouw Nana en hun zoontje Luka. Ook zij en de jongste zoon Zaza wonen nog in het ouderlijke huis; je kunt je wel voorstellen dat het er een drukke bedoening is met sowieso al 7 volwassenen en een tweejarige die superschattig en enthousiast is, maar bij wie er op het eerste zicht toch nog een beetje aan de opvoeding gesleuteld zal moeten worden. En dan wij er nog eens bij...
Iedereen lijkt trouwens ook overdag heel vaak thuis te zitten, aangezien iedereen wel een job heeft, maar die vrij dubieus is. Alle mannen in het gezin bleken bijvoorbeeld te werken als security, maar wat dat precies inhield konden ze ons niet echt duidelijk maken. Bij Zaza hield dat bijvoorbeeld in dat hij soms 24 uur aan een stuk op zijn werk moest zijn; hij mocht dan wel om de twee uur slapen, maar wat hij in de twee uur deed dat hij niet mocht slapen, dat werd ons niet echt duidelijk. En Vasha en Hamlet hebben we in die tien dagen helemaal niet weten werken, bij Vasha blijkbaar omdat een vriend van hem voor tien dagen zijn werk had overgenomen. Gekke toestand, die Georgiërs.
We gingen ook even kijken bij het huisje dat Georgi en Nana momenteel aan het bouwen zijn. De ruwbouw hebben ze al gezet, maar voor de rest is er momenteel geen geld meer, dus kan het nog wel even duren voor ze thuis vertrekken. De andere zoons zijn momenteel niet van plan om iets te bouwen; de familie komt eigenlijk uit Gagra in Abchazië, maar met de troubles in 1993 zijn ze daar holderdebolder moeten wegvluchten. Eigenlijk zijn ze vooral aan het wachten op het moment dat ze naar daar kunnen terugkeren, want hun huis in Gagra is blijkbaar groter en ze hebben er ook een aantal stukken grond, zodat de zoons allemaal een huisje zouden kunnen bouwen.
Hamlet bleek ook elk jaar wijn te maken, dus werd de avond verder vooral gevuld met het toosten op de komst van “das troyka” – wij dus -, de vriendschap, Georgië, België, de wereldvrede en alles waar je ook maar op kunt toosten. Ook op Stalin natuurlijk, die blijkbaar nog steeds Georgiës nationale trots is, maar wij hebben toch geprobeerd om die toost een beetje te negeren.
En toen onze ogen bijna dichtvielen, brachten Hamlet en Vasha ons in samenwerking met de pruttelende Lada weer terug naar Samantha Fox. Het kostte een beetje moeite om Vasha te overtuigen van het feit dat het echt echt echt niet nodig was dat hij ook in ons appartement zou blijven slapen om ons te beschermen tegen zatlappen, criminelen en nachtmerries, maar uiteindelijk bleek hij het toch te snappen.
En zo konden we beginnen aan een heel diepe nachtrust.