The end - weeral

En jawel, het einde is alweer in zicht en eigenlijk komt het er een beetje te snel aan, want ik wil hier nog zo veel dingen doen en nog zo veel bespreken, maar ja, zo is het leven.
Straks neem ik de trein naar Moskou, in het gezelschap van Steve, de Brit die hier ook 2 weken vrijwilliger was. Dat is een meevaller, want we zitten nogal op dezelfde golflengte; was Heinz de Zwitser mijn gezelschap geweest, dan zou ik alleszins niet gejodeld hebben van vreugde. Maar bon, Steve is dus dik in orde, ik ben zelfs heel blij dat hij meereist, want meestal ontzie ik mij de treinreis na zo`n kamp heel hard; je zit meer dan twee weken in totale drukte en chaos en blij dat je op twc 2 minuten voor jezelf hebt alhoewel het daar stinkt voor dood, dus zo hard genieten is het nu ook weer niet en dan plots zit je daar helemaal alleen zielig te wezen op de trein en achter het ruitje staat iedereen je vrolijk uit te zwaaien en dan trekt de trein zichzelf in gang en plots wordt het zo stil zo stil, veel te stil.
Maar voila, wat ik eigenlijk wilde laten weten, vanaf morgenavond ben ik weer tijdelijk beschikbaar in Belgie.
Tot in de draai!