De immuniteitscrisis

Dit jaar is er iets nieuws in het Sodrujestvokamp: we hebben een dokter mee! Die dokter heet voor de verandering Sasha en hij krijgt een hoofdrol in het volgende stukje.
Bon, op zekere morgen aan het ontbijt zei Sasha (niet de dokter): “Addelchik, wat is er gebeurd met je oog? Het zit dik. Het is rood. Doet het geen pijn?” Waarop Addelchik antwoordde: “Huh?” Want neen, mijn oog deed geen pijn, het voelde zelfs niet eens raar aan.
Maar onder het motto “als er dan toch een dokter is, dan kunnen we die maar beter gebruiken ook” en vooral om Sasha hoofdleidster gerust te stellen ging ik dus langs bij dokter Sasha.
Die vroeg: “Doet je oog al lang pijn?” Ik zeg: “Oeps, hier is een vergissing in het spel, mijn oog doet helemaal geen pijn.” Je zou denken dat dat dokter Sasha zou geruststellen, maar neen, dokter Sasha is een Rus en in Rusland ben je nogal gauw op sterven na dood. Dokter Sasha rimpelt dus zijn voorhoofd en begint eens hier een daar te duwen om te vragen of dat echt geen zeer doet en dat ook niet en hoe meer ik zeg dat ik echt geen pijn heb ik mijn oog en dat ik daar ook in de laatste weken geen pijn had en dat ik voor zo ver ik weet niet lijd onder een aanslepend oogprobleem, hoe dieper de rimpels op zijn voorhoofd worden.
In Belgie zou je misschien denken dat als iemand zelf geen pijn heeft, dat het dan ook wel niet zo erg zou zijn, maar in Rusland reageren ze duidelijk anders. Eerst en vooral besliste dokter Sasha dat ik dringend een bepaalde zalf nodig had en aangezien ze die zalf niet in voorraad hadden en de apotheken in the middle of nowhere aan de Wolga niet bepaald dik gezaaid zijn, werd er onder luid protest van mijnentwege (maar ja, dit is Rusland, protesteren maakt hier niet zo veel uit) beslist om Lyuba naar de stad te sturen om die zalf te halen. Jawel hoor, anderhalf uur bussen, heen en ook nog eens terug. Grrrrrrrr.
In afwachting van de wonderzalf moest ik al elk uur druppels in mijn oog doen en – het ergste van al – ik moest ook rondlopen met een gekookt ei tegen mijn oog. Voor de warmte (het was buiten maar dertig graden).
We gaan eerlijk zijn, dat met dat eim ik heb daar ongeveer een halve minuut volgehouden.
En als je denkt dat het daarmee afgelopen was, neen hoor. Steve, een vrijwilliger uit Groot-Brittanie die leraar Russisch is en dus vloeiend Russisch spreekt, die kwam mij vragen waarom ik niet in bed lag, want dokter Sasha had hem blijkbaar heel bezorgd verteld dat ik een ernstige immuniteitscrisis had.
Manmanman, al waren ze tot de conclusie gekomen dat ik ooglidkanker had, ze hadden onmogelijk bezorgder kunnen reageren.
Nu, het positieve van heel die situatie was wel dat ik eigenlijk pokkemoe liep want de nacht ervoor hadden Sasha en ik veel te lang liggen kletsen en aangezien iedereen me blijkbaar toch zo graag ziek wilde zien, ben ik dan maar in mijn bed gekropen. En deugd dat dat deed. Schitterend. En iedereen maar doen alsof mijn laatste uren waren aangebroken, en maar thee komen brengen en koekjes en geschilde appelsienen en nog koekjes. Ik kreeg koeken bij hopen.
En jah, de volgende dag was er niet meer de minste roodheid aan mijn oog te bespeuren maar dokter Sasha blijft toch alles opvolgen met de regelmaat van een klok, tis precies of hij hoopt dat het gaat terugkomen als hij het maar volhoudt om elke twee uur nog eens te checken. Maar helaas, mijn immuniteitscrisis is al helemaal gepasseerd. Dankzij dat ei natuurlijk.
Of misschien gewoon dankzij eens een nachtje wel ongeveer acht uur te slapen. Wie zal het zeggen. *knipoog*

Allee, tot later, na jullie vandaag te bestoken met allerlei oude berichten ga ik nu weer een weekje verdwijnen... Toedeloe!