Weer op kamp

En ja, toen gingen we weer op kamp, her en der in Cheboksary werden mensen, materiaal en vooral dozen en dozen en zakken en zakken vol koekjes opgepikt met een minibusje dat na een tijdje zo vol zat dat ik er voor ging vrezen dat het door de wielen zou gaan. Maar neen, het bleef flink rijden, zelfs op de zandbaantjes die richting Kuvshinka hobbelen en naar het einde steeds minder kenmerken van een zandbaantje vertonen.
En in Kuvshinka was alles nog net hetzelfde zoals wij het vorig jaar hadden achtergelaten: er is gegarandeerd geen enkele organisatie die dat huis (kot? barak?) nog wil huren, onze namen hingen bijvoorbeeld nog steeds op de respectievelijke slaapkamerdeuren.
Maar er is 1 grote verandering in Kuvshinka: er is een nieuwe kok en weettewatte? Die kan zelfs min of meer koken! Het eten is dit jaar niet eens walgelijk te noemen, ik zou zelfs durven zeggen dat het regelmatig lekker is. Allee, nog altijd heel vettig en zo, maar toch, maar toch... tIs een serieuze verbetering, we verwonderen er ons elke maaltijd weer over.
En verder, er zijn natuurlijk ook nieuwe buitenlandse vrijwilligers. Die vallen iets minder mee dan vorig jaar, maar soit. Stuart, die kende ik al van vorig jaar, en die is nog altijd dubbel en dik ok, en ook Steve, een andere Brit, daar kun je heel wat leute mee hebben. Maar Heinz, de Zwitser, djiezes zeg, die heeft zeker meer nood aan een goeie therapie dan aan een kamp aan de Wolga. Die vent is bijna veertig (en hij ziet er 60 uit, niet dat dat er toe doet) en hij heeft een probleem met aandacht. Echt, jongens toch, kan die vent op mijn systeem werken, die kan echt geen 2 minuten zonder in de belangstelling te staan en moest het dan nog interessant zijn wat hij te verkondigen heeft... Grrr.
En dan is er nog Domi, een meisje uit Frankrijk, die probeert misschien om Heinz te compenseren, ik weet het niet, maar zij is zo stil en onzichtbaar, dat ik soms vergeet dat ze mee is op kamp. Ik weet niet hoe ze het doet, volgens mij stapt ze niet eens, maar zweeft ze zo`n halve milimeter boven de grond. Maar bon, behalve onzichtbaarheid valt haar niets te verwijten, tis alleen toch een groot verschil met de band die ik vorig jaar met Johanna en Catherine had. En dan is er ook nog een vrijwilliger uit Polen, Lucas, die twee weken geleden gearriveerd is als vrijwilliger bij mijn lievelingsorganisatie NNVS (bemerk vooral de ironie die als een dikke laag vettige kasha over het woord "lievelings" ligt) en die zijn EVS al niet meer ziet zitten. Ik versta waarom, twee weken NNVS hebben hem blijkbaar geen goed gedaan. Hij begint wat te ontdooien intussen, maar toch, ik denk dat hij liefst na ons kamp het vliegtuig richting Polen zou nemen.
Maar bon, uiteindelijk maken die buitenlandse vrijwilligers weinig uit, ik had al veel fun met Steve en Stuart en verder: ik ben hier eigenlijk niet om buitenlanders te leren kennen, dat kunnen we thuis ook. Hier tellen vooral de Ruskes, dus ja, al was ik hier alleen geweest met onze Heinz, het had me nog niet zo veel kunnen bommen eerlijk gezegd.
En de kindjes zijn weer even super als vorig jaar, wat natuurlijk ook voor een groot deel ermee te maken heeft dat er een heel aantal kindjes dezelfde zijn als vorig jaar. We hebben weer pakken Masha`s en Sasha`s en Pasha`s en Dasha`s en Natasha`s en nog wel een paar andere namen, maar toch, tis weer hetzelfde gedoe: als je drie keer gokt heb je gegarandeerd de juiste naam.
En het kiekeboespel is hier al volledig geintroduceerd en goed bevonden, het gaat er wel heel wat rustiger aan toe dan pakweg in de Blaisantvest. Alhoewel er toch ook al 1 serieus blauw oog is door ontstaan, maar dat was gewoon omdat Masha over haar eigen voeten struikelde en er een bank in de weg stond.
En verder, jah, het weer is voor de verandering miserabel, regen en vrij koel en we hadden ook al heel wat donder en bliksem. Maar bon, zo ben ik het wel gewoon in Rusland. *zucht* En dan te zeggen dat ze hier in juni geen spatje regen hebben gezien...