Addel, if nobody’s home, please push the...
Door: Webmaster
12 Juli 2007 | Rusland, Soezdal
... please push the neighbours bottom, I left a key for you there.
Bon, Suzdal dus. Had ik al gezegd dat Suzdal prachtig is? Anyway, het mag 2 keer gezegd worden, want Suzdal is echt wel het dorpje waar ik wel eens een tijdje zou willen blijven. Het fantastische aan Suzdal is dat het een dorp is en en ondanks de hordes Japanners die dagelijks de dorpskern overspoelen (ik verdenk de Japanse reisbureaus er sterk van dat ze de rondreis Suzdal-Brugge organiseren), is de dorpsmentaliteit nog volledig aanwezig. Als je bijvoorbeeld op een bankje in het park je ontbijtappeltje zit te schillen, dan komen er spontaan oude vrouwtjes naast je zitten om mee te delen dat het de volgende dag schoon weer gaat worden.
Hehe, ik vind dat dus tof he. En het is nog toffer als het ook nog uitkomt!
Toen ik dus de volgende morgen in Suzdal wakker werd, lachte het zonnetje me vrolijk toe, in plaats van verder de gouden ring in te trekken, besliste ik om toch nog een dagje in Suzdal te blijven rondhangen. En telkens wanneer ik dacht dat ik echt alles wel gezien had wat er in Suzdal te zien valt, bleek er zich achter het hoekje toch weer een schilderachtig plaatsje te bevinden. En na de volgende hoek weer. En weer. En weer...
Uiteindelijk heb ik de poging om heel Suzdal te zien gewoon opgegeven.
Iets na de middag ging het dan met de bus weer richting Moskou, allee, dat was toch de bedoeling, maar nadat een vriendelijke (!!!!) loketmadam zo’n beetje een veldslag had geleverd met een niet zo vriendelijke buschauffeur (wat gepaard ging met de nodige decibels geschreeuw en knallende deuren) werd er beslist dat ik niet mee mocht met de bus naar Moskou, maar dat ik om een nogal onduidelijk reden eerst terug naar Vladimir moest om van daaruit verder te bussen.
In de bus naar Vladimir waren alle zitplaatsen al bezet van in het busstation waar ik was opgestapt en onderweg kregen we er voortdurend nog medereizigers bij, die dan natuurlijk moesten rechtstaan. Onder de nieuwelingen was er onder andere een oud madammeke met twee grote zakken en ook nog een boeket bloemen en zoals het mij altijd is geleerd (bedankt lieve ouders...) wilde ik net rechtstaan om dat vrouwtje mijn plaats te geven, toen zij al 1 zak tussen mijn benen had geplant en ook de bloemen heel gedecideerd in mijn handen duwde.
Achteraf beschouwd was dat in mijn geval wel de deal van de dag, want kranige getrainde oude vrouwtjes kunnen zich klaarblijkelijk vrij goed recht houden op gammele rammelende bussen, iets wat ik met niet zo veel zekerheid zou durven beweren over mijn eigen ongetrainde zelf.
Ten tweede was vooral ook het boeket bloemen een waar godsgeschenk, want op een bus vol Russen van allerlei pluimage en nogal uiteenlopende hygienische normen, durven er al eens wat minder welkome geuren je neusgaten bereiken. Ja, ook als je niet eens zo goed ruikt! Mijn buurman bijvoorbeeld... Hm, ik ga er niet over uitwijden, maar had ik dat wel gedaan, dan hadden de woorden alcohol, zweet en vuile plekken zeker een hoofdrol gekregen in de volgende paragraaf.
Maar de reis verliep dus heel vlotjes en toen ik bij Galina arriveerde lag daar de boodschap van bovenstaande titel op me te wachten. Ik kreeg spontaan de slappe lach.
En na Galinas ben ik naar mijn volgende date met Marina gestoven en we zijn elk een wens gaan doen op de nulkilometeraanduiding van het Rode plein want dat is blijkbaar een traditie daar en dan hebben we al keuvelend op het Rode plein een flesje bier gekraakt, wat heel spannend was aangezien dat volgens Marina strikt verboden is. Door de opvallende afwezigheid van militairen was het achteraf beschouwd echter toch niet zo ongelooflijk spannend.
Nog een vaststelling om af te sluiten, ik zie er Russisch uit. De mensen blijven me maar bestoken met vragen als: “hoe laat is het?”, “waar is de dichtste metro?”, “waar is het rode plein?” en “noghocnnozjnodrobnoj”, maar dat laatste verstond ik niet. Ahum. Zie ik er echt Russisch uit? *nadenkende blik*
Ik ben er nog niet helemaal uit of ik er wel Russisch wil uitzien. Alhoewel de gezondheidsklompen hier nog niet het straatbeeld domineren, dat is wel een serieus pluspunt.
Bon, Suzdal dus. Had ik al gezegd dat Suzdal prachtig is? Anyway, het mag 2 keer gezegd worden, want Suzdal is echt wel het dorpje waar ik wel eens een tijdje zou willen blijven. Het fantastische aan Suzdal is dat het een dorp is en en ondanks de hordes Japanners die dagelijks de dorpskern overspoelen (ik verdenk de Japanse reisbureaus er sterk van dat ze de rondreis Suzdal-Brugge organiseren), is de dorpsmentaliteit nog volledig aanwezig. Als je bijvoorbeeld op een bankje in het park je ontbijtappeltje zit te schillen, dan komen er spontaan oude vrouwtjes naast je zitten om mee te delen dat het de volgende dag schoon weer gaat worden.
Hehe, ik vind dat dus tof he. En het is nog toffer als het ook nog uitkomt!
Toen ik dus de volgende morgen in Suzdal wakker werd, lachte het zonnetje me vrolijk toe, in plaats van verder de gouden ring in te trekken, besliste ik om toch nog een dagje in Suzdal te blijven rondhangen. En telkens wanneer ik dacht dat ik echt alles wel gezien had wat er in Suzdal te zien valt, bleek er zich achter het hoekje toch weer een schilderachtig plaatsje te bevinden. En na de volgende hoek weer. En weer. En weer...
Uiteindelijk heb ik de poging om heel Suzdal te zien gewoon opgegeven.
Iets na de middag ging het dan met de bus weer richting Moskou, allee, dat was toch de bedoeling, maar nadat een vriendelijke (!!!!) loketmadam zo’n beetje een veldslag had geleverd met een niet zo vriendelijke buschauffeur (wat gepaard ging met de nodige decibels geschreeuw en knallende deuren) werd er beslist dat ik niet mee mocht met de bus naar Moskou, maar dat ik om een nogal onduidelijk reden eerst terug naar Vladimir moest om van daaruit verder te bussen.
In de bus naar Vladimir waren alle zitplaatsen al bezet van in het busstation waar ik was opgestapt en onderweg kregen we er voortdurend nog medereizigers bij, die dan natuurlijk moesten rechtstaan. Onder de nieuwelingen was er onder andere een oud madammeke met twee grote zakken en ook nog een boeket bloemen en zoals het mij altijd is geleerd (bedankt lieve ouders...) wilde ik net rechtstaan om dat vrouwtje mijn plaats te geven, toen zij al 1 zak tussen mijn benen had geplant en ook de bloemen heel gedecideerd in mijn handen duwde.
Achteraf beschouwd was dat in mijn geval wel de deal van de dag, want kranige getrainde oude vrouwtjes kunnen zich klaarblijkelijk vrij goed recht houden op gammele rammelende bussen, iets wat ik met niet zo veel zekerheid zou durven beweren over mijn eigen ongetrainde zelf.
Ten tweede was vooral ook het boeket bloemen een waar godsgeschenk, want op een bus vol Russen van allerlei pluimage en nogal uiteenlopende hygienische normen, durven er al eens wat minder welkome geuren je neusgaten bereiken. Ja, ook als je niet eens zo goed ruikt! Mijn buurman bijvoorbeeld... Hm, ik ga er niet over uitwijden, maar had ik dat wel gedaan, dan hadden de woorden alcohol, zweet en vuile plekken zeker een hoofdrol gekregen in de volgende paragraaf.
Maar de reis verliep dus heel vlotjes en toen ik bij Galina arriveerde lag daar de boodschap van bovenstaande titel op me te wachten. Ik kreeg spontaan de slappe lach.
En na Galinas ben ik naar mijn volgende date met Marina gestoven en we zijn elk een wens gaan doen op de nulkilometeraanduiding van het Rode plein want dat is blijkbaar een traditie daar en dan hebben we al keuvelend op het Rode plein een flesje bier gekraakt, wat heel spannend was aangezien dat volgens Marina strikt verboden is. Door de opvallende afwezigheid van militairen was het achteraf beschouwd echter toch niet zo ongelooflijk spannend.
Nog een vaststelling om af te sluiten, ik zie er Russisch uit. De mensen blijven me maar bestoken met vragen als: “hoe laat is het?”, “waar is de dichtste metro?”, “waar is het rode plein?” en “noghocnnozjnodrobnoj”, maar dat laatste verstond ik niet. Ahum. Zie ik er echt Russisch uit? *nadenkende blik*
Ik ben er nog niet helemaal uit of ik er wel Russisch wil uitzien. Alhoewel de gezondheidsklompen hier nog niet het straatbeeld domineren, dat is wel een serieus pluspunt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
