Suzdal

Bon, vanuit een vreselijk rokerig internetcafe in Suzdal komt hier een poging tot eerste berichtgeving. Ahum. Hou er rekening mee dat de gemiddelde leeftijd hier rond mij ongeveer 10,96 jaar is en dat die allemaal computerspelletjes spelen en dat de uitbater groot fan is van housemuziek. Ik deel hun hobbys allemaal niet.
Om te beginnen: ik ben dus goed en wel in Rusland gearriveerd, zelfs een aantal uur vroeger dan gepland, aangezien Swissair zo vrij was om mijn vlucht te cancelen en mij een veel betere vlucht met Lufthansa aan te bieden. Dank u Swissair, dank u Lufthansa, dank u nog eens mijnheer van de checkin van Lufthansa om mijn gewoonlijke flinke overdosis bagage met de glimlach door te wenken.
En nu we toch even bezig zijn met bedanken: dank u Bart, Jeroen, Picka, Pieter en Wouter voor alle schone souvenirs die ik nog dagelijks nieuw ontdekt in de vorm van blauwe plekken op armen, benen en zo ongeveer overal waar jullie dachten te moeten duwen en stompen tijdens kiekeboe. SPACIBO! *grrrr* tIs een schoon zicht.
Maar bon, ik kwam dus vroeger dan gepland aan in Moskou, na een veilige vlucht (ik zou ook nog graag namens alle Nederlandstaligen aan boord even de hollandse dame bedanken die vlak voor het opstijgen luidkeels hoopte "dat er gein tjeitjeinse rebellen aan boowrd zouden zajn". Dankudanku, ik had er zelfs nog nooit bij stilgestaan.) waardoor het plots toch nog de moeite leek om logies te zoeken in plaats van een minder harde bank op de luchthaven. Galina bleek nog wakker toen ik telefoneerde en ze had zelfs nog een beddeke over, dus vier uur na het landen (ja, die grenscontroles in Rusland duren altijd veel langer dan je plant en de bus die ik van de luchthaven naar Moskou wilde nemen, wel die deed blijkbaar de ronde van Moskou, en de metro`s wilden ook niet zo vlot meer komen) lag ik te snorren. Ik had bijna geschreven dat ik in een zacht bedje lag, maar dat zou toch een schromelijk overdrijving geweest zijn, dus ik heb me nog net kunnen inhouden.
De volgende morgen stond ik op en het regende. Wat een constante werd. Tussen de buien door ging ik naar het station om mijn kaartje naar Cheboksary te kopen. De weg was vlot gevonden, sinds het urenlange zoeken vorige zomer zou ik nog geblinddoekt bij de juste zaal komen, en ook het ticketje was vlot gekocht want stel je voor - de mevrouw aan het loket was zelfs niet onvriendelijk. Woehoew. Ik voelde me alsof ik net de lotto had gewonnen.
Daarna heb ik nog wat door Moscow getjoold, tussen de buien door weeral en `s avonds had ik een date met ons Marina. We zijn gaan eten in de My-My en tussen het eten door vertelden we over koetjes en kalvers (ahum, wie Moskou of Russisch of wat dan ook kent: gelieve even te letten op de inside joke) en Marina kwam voor de dag met haar groot nieuws en dat bestond uit - je raadt het nooit - het feit dat de Tom in augustus terugkomt en nu wel bij haar gaat wonen. *iiiiiiiieeeeee!* Het enige probleem is nog dat Marina momenteel blijkbaar samen is met een Duitser die in Moskou werkt, maar bon, daar zou ze nog een oplossing voor vinden. Hm, en dat ik nu al twee maand alle moeite van de wereld doe om de naam Tom te vermijden...
Maar het was dus wel heel gezellig om haar terug te zien, en we zijn nog een pintje gaan drinken in een park tot het weer begon te gieten en jah, morgenavond hebben we een nieuwe date.
Op dinsdagmorgen ben ik dan vertrokken naar Vladimir, een stadje in de gouden ring, waar ik in November ook al eens was, maar dat ik nog eens in de zomer wilde zien. Ik moet zeggen: toen ik plande om dat in de zomer te gaan zien, had ik eerder visioenen van een Vladimir in de zon, dan van Vladimir in de regen. En ik had ook gehoopt dat niet meer dat de helft van de kerken/musea toevallig op dinsdag gesloten zou zijn. Maar bon, het werd dus toch maar Vladimir in de regen en dat viel in eerste instantie nogal tegen wegens vrij nat. Maar in tweede instantie ging ik dan maar schuilen in een museum dat zich prompt ontpopte tot allersympathiekste museum in Rusland. Ik weet niet of er die dag iets speciaals gaande was, maar om het even welke zaal ik binnenstapte kreeg ik prive-uitleg van steeds weer een ander maar altijd even vriendelijk madammeke dat zelfs moeite deed om niet al te rap te praten en zo. Fantastisch. Het was een museum over kinderspeelgoed en als ik dan een zaal binnenkwam begonnen die madammekes kinderlijk enthousiast aan een hendel te zwengelen waardoor er een molentje aan het draaien ging, of ze lieten de elektrische trein ter mijner attentie speciaal precies 1 rondje rondtuffen. En dan maar kijken of ik onder de indruk was... Het enthousiasme ging vanzelf op mijn over, alhoewel hun collectie niet zo ongelooflijk wereldschokkend was. Schitterend hoor! Als ik ooit nog in Vladimir kom, dan wordt dit museum mijn eerste stopplaats.
En na Vladimir ben ik doorgereisd naar Suzdal waar ik mezelf telefonisch een hotelkamer had gereserveerd, het moet zowat de laatste vrije kamer van heel Suzdal geweest zijn, want Marina, die toch bij een hotelreserveringsdinges werkt, die had geen enkele kamer meer gevonden. Maar bon, samen met de Lonely planet vond ik dus gelukkig toch nog een kamer, die helaas naar mijn normen niet goedkoop was, en die achteraf beschouwd ook niet het door de Lonely planet beloofde ontbijt serveerde. De meerprijs werd spijtig genoeg ook niet geinvesteerd in warm water in de kamers of een ruime kamer of een vriendelijk onthaal of... Bon, ik kan zo nog wel even voortgaan. Om maar te zeggen dat ik niet overgelukkig ben met het hotelletje, maar vooruit, we gaan het er nog wel een nachtje uitzingen. De bedden zijn trouwens wel ongelooflijk zacht naar Russische normen, dat moeten we er ook bij zeggen.
Vandaag heb ik dan Suzdal bezocht. Het regende weeral toen ik opstond, maar daarna is het gelukkig de hele tijd vrij droog gebleven. Tot daarnet, vandaar dat ik een internetcafe ben binnengevlucht.
En Suzdal is nog altijd even mooi mooi mooi als in de winter. Als ik ooit in een Russisch dorp een paar maand zou komen vast te zitten (je kan nooit weten dat de baan wegspoelt of zo) dan zou ik het bij voorkeur in Suzdal laten zijn.
Maar bon, kga er hier een eind aan breien, het ziet er buiten al wat droger uit en vooral: dat kabaal van die house en de geweerschoten alom komen me nogal de keel uit. Bweeeek.
Tot later, geen idee wanneer maar waarschijnlijk in Cheboksary... Joepie!