Blaas blaas blaas

Liefste vriendjes allemaal

Jawel, buiten valt de regen met bakken uit de hemel maar toch maar toch... het is zomervakantie! En deze zomervakantie lijkt voor mij eigenlijk sterk op de vorige: mijn ouders zitten intussen alweer enkele dagjes ondergedompeld in het leven van S. en ikzelf heb weer twee morgens verspild aan het aanschuiven op de stoep voor het Russisch consulaat – de frustraties kwam al meteen weer boven, want geef toch toe: hoe is het in godsnaam mogelijk dat een natie die al een eeuwigheid geleden volk naar de maan stuurde in de 21ste eeuw nog steeds niet op het idee gekomen is om een aanschuivende groep mensen een nummertje te laten trekken, zodat het gewoon duidelijk is wie er voor wie arriveerde en er niet elke morgen weer bijna een opstand moet uitbreken. Een nummertje trekken! Stel je voor, zelfs aan het vlees in de GB heb ik het nooit anders geweten dan dat je een papiertje met een nummertje trok voor de goede orde, waardoor het daar dan ook altijd bijzonder gestructureerd verloopt. Maar dat ze er aan het consulaat aan zouden denken om ook maar enige structuur in het aanschuiven te creëren? Ho maar...
En dat zorgt er natuurlijk voor dat het hele aanschuifproces (en aanschuiven mag je, wees gerust, het consulaat ligt dan wel op Belgisch grondgebied, maar er wordt gewerkt op Russisch tempo en als je geen twee uur voor openingstijd al staat aan te schuiven, dan wordt het al dubieus of je ooit nog wel binnen raakt) altijd weer ontaardt in een choas van “ik was hier voor jou, neen, dat is niet waar, ik was hier voor die man en die man was hier nog voor jou, neen, dat is niet waar, want ik was hier voor die andere man en die was hier nog voor de man die jij aanwees en dus ga ik voor jou naar binnen, neen, ik ga zeker voor jou naar binnen,... turruttuttuttut. Meestal gebeuren die discussies in het Russisch, wat nogal onrustige blikken oplevert van de mensen die voor het eerst naar Rusland gaan en die niet weten welke vetes er daar precies over hun hoofd heen worden uitgevochten. Maar ik niet hoor, hehe, cool is my middle name intussen, laat die Russen maar staan kibbelen en bekvechten en die Belgjes maar nerveus wezen, ik stond er op het gemakjes de gazet te lezen tussen het gniffelen door, want ik voelde mij al een beetje weer in Rusland en zo eventjes op reis zijn terwijl je het niet verwacht, awel, dat is toch ook wel amusant. (Waarmee ik thuisblijvers die zich vervelen NIET wilde aanmoedigen om een ochtendje te gaan aanschuiven aan het Russisch consulaat, zooooo amusant was het nu ook weer niet.)
Het grappigste van alles is eigenlijk dat dat consulaat gelegen is in een chique residentiële wijk en drie morgens per week staat er daar dan een horde volk op de stoep aan te schuiven en te knokken voor hun visum als was het de voedselbank en zitten we al drie jaar met hongersnood.
Maar voila, ik ben hier naar aloude gewoonte eigenlijk al weer een halve bladzijde aan het vullen, terwijl mijn hoofdmededeling gewoon was dat ik deze zomer weer naar Rusland vertrek – geen paniek, tis gewoon voor 3 weken en zo, op 1 augustus sta ik weer monter en wel in Belgie om nog even op propere wc´s te zitten en normaal eten te eten en vooral ook snel mijn was te wassen voor we dan naar andere en onbekendere horizonten trekken – en aangezien iedereen blijkbaar heel nieuwsgierig blijft naar Rusland ga ik adelheid.waarbenjij.nu weer van onder het stof halen en voor eventjes veranderen in adelheid.hadaaaaaaaarbenje!nu.
Op het programma staan momenteel een klein weekje rondtjolen met Natasha: eerst enkele dagen Moskou want zij is daar nog nooit geweest, en daarna nog eventjes de gouden ring induiken, want ik zou Suzdal en Vladimir graag eens zonder sneeuw en met een zonnetje zien. In Moskou gaan we natuurlijk bij ons Galina logeren en ook Marina gaan we regelmatig zien: ik kijk er al naar uit. Ze schreef me vorige week dat ze heel veel nieuws te vertellen heeft... Dat wordt spannend! Voor wie zich Marina nog herinnert trouwens: met de Tom is het uiteindelijk toch niks geworden. Hij is wel teruggekomen naar Moskou, maar die jongen heeft blijkbaar echt een gave om op het eerste zicht in zwijm te vallen voor Russisch schoon, want hij is helemaal voor de bijl gegaan voor het meisje dat naast hem zat tijdens de heenvlucht en in plaats van bij Marina te gaan wonen is hij dan maar prompt bij haar ingetrokken. (Het is een flexibele kerel, dat moet ik hem wel toegeven.) Tot zij hem blijkbaar heeft buitengezet en hij maar weer naar Londen is teruggekeerd.
Sindsdien zeg je de naam “Tom” best niet meer al te veel in Marina´s buurt. Maar daar hoeft ze voor mijn part alleszins niet mee in te zitten.
Zo, en na dat weekje rondtrekken gaan Natasha en ik samen naar Cheboksary, koningin der Wolga, waar we er eerst en vooral een weekendje op uit trekken met de Russische en Belgische afdeling van Sodrujestvo. Tegen de zondagochtend komen er dan nog 5 andere buitenlandse vrijwilligers (o.a. Stuart, de Britse Fransman of de Franse Brit die er vorig jaar ook bij was) en op maandag komen ook de kindjes weer. Ik kijk er al hard naar uit, de laatste dagen heb ik mij al beziggehouden met voor iedereen souvenirtjes kopen – het dreigt hier valiesgewijze al weer fenomenaal uit de hand te lopen. Laat ons maar hopen dat ik nog plaats ga vinden voor een verse onderbroek of 2.
Sasha kijkt er ook erg naar uit; ze heeft preventief al 2 andere begeleiders aangesteld als hoofdleiders en onder het mom van nachtelijke bewaking is ze blijkbaar van plan om heel veel nachtjes ongestoord lang te kletsen bij tweeliterflessen Chuvash tea (onze codenaam voor bier), gedroogde vis en weet ik veel wat nog meer.
Ik steun die plannen volledig. We hebben wat af te tetteren. Nog een geluk dat we met Skype al regelmatig een update konden maken. Maar toch...
OK, we moeten afronden, want ik kan hier zo wel bezig blijven.

Voila: blaas blaas blaas, bij deze is de blog gereanimeerd en zit er weer wat leven in deze blog. Zet u gemakkelijk, pakt er een pintje bij.

Tot later!