Weer aan de Wolga

Lieve blogvolgers van weleer

Ik ben twee weken geleden intussen voor de derde keer in Rusland beland en er is nog niet veel (lees: geen) tijd geweest om intensief te bloggen. Niet dat er nog niets gebeurd is, verre van, ik kan alleen maar zeggen dat Rusland me blijft verbazen. Het is elke keer zo, je denkt dat je de strafste verhalen wel al hebt gehoord, maar je hebt hier nooit de strafste verhalen gehoord. Het kan altijd nog wel straffer.
Zoals wanneer Sasha tijdens het eten gewoon vertelt over het kamp dat zij als kind deed, waarbij ze lijken van oorlogssoldaten opgraafden en afstoften, kwestie van ze toch een deftig graf te geven. Alleen al het opgraven van lijken, is niet iets wat bij de gemiddelde Belgische ouder zou aanspreken in pakweg de CM-kampenfolder, maar ze kwamen natuurlijk soms ook oude mijnen tegen die ze dan netjes aan de kant legden op een hoopje (want wat doe je anders met een mijn?) en ja, er was een kereltje in hun groep dat pech had, want hij is zijn hiel verloren door op zo´n mijn te stappen.
Je zou kunnen denken dat het verhaal overdreven is, maar dat is het natuurlijk niet, Sasha bleek het niet eens straf te vinden, de topic was gewoon dat kinderen in hun berichten van op kamp soms dingen schrijven waar de ouders dan ongerust over worden (want ja, zij had dat toen ook vol enthousiasme beschreven tegen haar ouders en hei, die waren wel wat ongerust geworden, stel je voor. Terwijl dat eigenlijk niet nodig was, want er is helemaal niets met haar gebeurd.)
Het feit dat dergelijke kampen doorgaan (zelfs nu nog steeds blijkbaar!), bleek niemand van de Russen zo vreemd te vinden. Wij, woesies van buitenlanders, natuurlijk wel.
Dus lijken afstoffen en bommen opgraven, dat is geen probleem voor 15jarigen (iemand moet het toch doen, er zijn er zo veel). Maar dan wel vinden dat kinderen onder de 12 geen champignons mogen eten, want aj, dat is toch zo gevaarlijk voor hun maag.
Soms vraag ik me af of de woorden rationalteit en logica uberhaupt bestaan in het Russisch.
Echt, de Russen hebben iets met gezondheid. Gisteren speelden we een spel waarbij de kinderen over het domein moesten rondcrossen en proberen om sommige leiders te vinden en daar dan een opdracht te doen. Ik had me ¨verstopt¨ op een houten trap, tot grote paniek van een werkman die daar passeerde en me met zijn drie tanden in zijn mond paniekerig probeerde uit te leggen dat ik op die manier ziek zou worden, met al die kou die opsteeg uit die trap. Toen ik zei dat het wel zou lukken (het is hier ongeveer 35 graden, je kunt je voorstellen dat een houten trap dan ook niet koud is, laat staan dat mijn ingewanden daardoor koud zouden krijgen), besliste hij om toch maar mijn leven te redden en is hij naar zijn eigen kamer gelopen, heeft zijn nachtkastje geleegd, het de trap afgezeuld en naast de trap tot mijn beschikking gesteld. Maar niet voor dat hij nog eens de trap was opgelopen om een automagazine te halen, om tussen mij en het nachtkastje te leggen, want ook nachtkastjes zijn koude dingen en je kunt maar nooit zeker genoeg zijn.
En Sasha komt soms 's morgens met een zorgelijke blik melden dat dit of dat kind ziek is, want het heeft 36,8 graden koorts en dan vraag ik me af of de lichaamstemperatuur in Rusland zo anders is dan bij ons, want 36,8 dat is toch niet veel, of wel?
Maar Rusland is wel aan het veranderen en wel heel zichtbaar: de mensen op straat kijken veel vriendelijker, en zelfs aan loketten in stations etc zijn de mensen vriendelijk. Twee jaar geleden was een glimlach waarschijnlijk al voldoende om op staande voet ontslagen te worden.

In elk geval, na dit chaotische, rappe bericht moet ik er vandoor, misschien komt er achteraf nog wat nieuws uit het fascinerende Rusland, maar misschien ook niet, we zien wel.

In elk geval veel groeten van aan de Wolga!

Adelheid